Sinterklaasavond en de Kerstdagen zijn nog niet eens geweest, en toch ben ik dit weekend zomaar verrast & verblijd met maarliefst 15 paar schoenen en stapels leuke kleding! 🎉 Allemaal in mijn maat en helemaal naar mijn smaak; hoe vrolijk wil je deze chica maken?!

En weet je wat nog het allermooiste is? De Gulle Gever, dat ben ik zélf! Want het zijn allemaal eigen spullen die lagen te verstoffen in de kast 😄

Na bijna 50 jaren op dees’ aard ben ik er de laatste jaren meer en meer van overtuigd geraakt, dat wij in de moderne maatschappij ontzettend worden genept. Willens en wetens welteverstaan. ‘Wij’ dat zijn vooral (maar niet alleen!) vrouwen. Vrouwen die net als ik decennia lang meenden ‘met de mode mee te moeten gaan’. Telkens te moeten shoppen tot we droppen, op jacht naar weer een nieuw kledingstuk dat we – ditkeer écht! – nodig hebben.

Maar als ik zo de – door de jaren heen verzamelde- kledingberg bekijk die ik heb uitgestald op m’n bed, dan weet ik dat dat een misvatting van de bovenste plank was. Want: wie heeft er in godsnaam bedacht dat mij dat fluoroze tutbloesje met roesjes goed zou staan? Of die schreeuwend strakke, te lange skinny jeans waarin ik niet durf te bewegen, laat staan ademhalen? En wat te denken van die 2 warme coltruitjes, in de friggin’ Tropen?? Of die spannende lingerie die véél te duur was; zeker voor iemand die van totaal niet-spannende Hema onderbroeken houdt? En wat dacht je van dat hippe, korte jeanspakje, waarvoor ik eigenlijk 15 jr jonger had moeten zijn? (‘What was I thinking?!?’ ) Of van die leuke, goedkope bling bling muiltjes die me eigenlijk altijd al pijn deden als ik erop liep? Net als die dure All Star sneakers trouwens , die in de winkel nog zo leuk en hip leken…

En dan heb ik het nog niet eens gehad over die 11(!) tassen kleding die ik vorig jaar al weg heb gedaan richting Goede Doel….Opruimen is altijd een goed idee, net als goede doelen steunen. Maar toch.. dit geeft te denken: wat heb ik me in mijn shoppingwoede toch vaak mee laten slepen. Uitgerekend ik, die donders goed weet wat mij het beste staat. Het zijn dan ook niet allemaal falikante miskopen, maar wel diverse ‘beetje domme’ impulsaankopen, die achteraf totaal onnodig zijn geweest. Al dat geld wat daaraan besteedt is, die energie… Hoevelen zoals ik zijn er wel niet, die zich op latere leeftijd zijn gaan realiseren waar al die volgzaamheid, die hebzucht en die overconsumptie uiteindelijk toe leidt?

Mede daarom koop ik de laatste jaren véél minder kleding en schoeisel, en wat ik koop, koop ik – waar mogelijk- tweedehands. En datzelfde geldt eigenlijk ook voor meubels, en veel van m’n decoraties. Bovendien zie ik aan mijn bloedeigen kledingstapel, dat alles uiteindelijk toch wel weer terugkomt. In een ander kleurtje of materiaal, maar het komt (& gaat vervolgens weer). Behoudens Haute Couture, DIY/zelfmaak en enkele fair trade-merken is alles gewoon een eenheidsworst geworden, een zielloze massa industrie. Met de fabrikanten als lachende derde.

Dus heb ik zojuist weer een hele stapel met overbodig geworden kleding weggegeven, een stapel gemaakt van nog te verstellen kleding, en bovenal heb ik streng geselecteerd wat er over mag blijven.
Én ik heb een drastisch besluit genomen: ik doe het de komende 12 maanden met wat ik over heb! Lang leve mijn doorgaans vrij tijdloze smaak en liefde voor ‘goede basics’. En een goede schoenmaker in de buurt, dat scheelt ook.
Ik doe het voortaan met wat écht bij mij past. Trendy of niet. Oud of niet. Dat werkt heel bevrijdend, merk ik…

De meest creatieve combinaties verzin ik, met mijn eigen oudjes, ‘nieuwtjes’ en Vintage-jes. Om het oude Koopjaar af te sluiten en het Recyclejaar in te luiden, kocht ik gisteren nog 1x een nieuwe wijde pijp-jeans in de uitverkoop. Manlief vond hem vreselijk. Pech gehad, want hij zat heerlijk, en ik vond hem heel erg goed bij me passen. Vooral met dat leuke knalrode topje erop van zo’n 10 jaar geleden…. (Knalrood is trouwens weer helemaal hot, wisten jullie dat?) 😜😉 Kortom: The Challenge is ON! 👕👖👠👙

Ik sta op en rek me eens goed uit. Traag sjok ik naar de badkamer. Ik ben geen ochtendmens.

Eenmaal daar overzie ik al snel het ‘rampgebied’: overal water, borstel uit de houder, tandpasta uit de beker, scheerschuimfles -na-druppelend- omgevallen op de wastafel,  scheermesje rondslingerend bij de wasbak…

Ik glimlach. Tijden geleden zou ik me daar nog ontzettend druk om hebben gemaakt. Me groen en geel aan hebben geërgerd. Nu weet ik beter. Het leven is kort en het gegeven is simpel: Ik ben ‘van het opruimen’, mijn man niet. Zo is het en niet anders. ‘Ik ben toch best wel een Wijs Mens geworden door de jaren heen’, denk ik nogal zelfvoldaan.

Dan is het tijd geworden om mijn tanden te gaan poetsen. Ik graai de tube tandpasta van de wastafel en grijp in éen moeite door in de tandenborstel-beker. Naar mijn zachte zwarte tandenborstel; dat is mijn favoriete. Maar nu komt het: die ligt daar helemaal niet. ‘Zeker ook omgevallen c/q omgegooid’ denk ik nog, en ik zoek overal. Tevergeefs; hij is weg.

Net op dat moment komt manlief vrolijk binnenlopen. Ik vraag verdwaasd of hij mijn zwarte tandenborstel heeft gezien. Dat heeft hij! Hij heeft hem gisteren gebruikt om -met tandpasta- de koplampen van zijn nieuwe bus te reinigen. ‘En je moest eens weten hoe schoon ze zijn geworden, weer als nieuw!’. ‘Dat is mooi’ zeg ik met onderkoelde stem. ‘Ja nou en of’ is de blije reactie. ‘Maar die tandenborstel’, zegt hij, ‘die is natuurlijk niet meer te gebruiken, dat snap je toch wel, he? Geeft toch niks, ik had toch die nieuwe roze voor je gekocht? Nou dág, ik ga naar m’n werk!’. En weg is hij.

O, en of ik het snap…. Mijn favoriete tandenborstel is nu verwoest en ik zit opgescheept met ‘die nieuwe roze’, die ik helemaal niet fijn vind. Maar kom, hoe was het ookal weer? ‘Zo is het, en niet anders’.

Het is weer eens een zonnige, stoffige dag op Curaçao en ik moet nodig de woonkamer vegen. Ik heb in iedere hoek een bezem staan, maar ik wil de voorkant vegen en …Hey! In dat hoekje lag toch altijd een bezem..? Er is niets meer te bekennen. Nu kun je nog denken ‘pak dan een andere bezem’ maar ik wilde perse DIE bezem, uit DAT hoekje. Ik zoek, en zoek, maar -je raadt het al- vind niets. Mijn wederhelft komt moe thuis. De hond blaft onophoudelijk, mijn zoon kijkt net iets te hard naar de tv. Ik erger me dood, maar vraag met gespeeld vriendelijke stem: ‘Goh, hier lag toch altijd die gebloemde bezem, weet jij toevallig waar hij is…’. Manlief laat geȉrriteerd weten dat hij dat ook niet weet. Hij kan tenslotte niet alles weten, zegt hij ook nog terwijl hij wegloopt. En dat is natuurlijk waar. Halverwege het trapje draait hij zich dan ineens om en zegt mijmerend: ‘Heel misschien heb ik de bezemsteel vanochtend wel gebruikt om verf mee te roeren… Tja, dat moet óok gebeuren!’. En ook dat is waar. ‘Maar toch niet met mijn friggin’ gebloemde bezemsteel!!’ denk ik nog. Ik werp hem een dodelijke blik toe. Nu kan ik die bezem dus niet meer gebruiken. Lekker dan. Maar..zo is het, en -zucht- niet anders…

We zitten op de bank, Manlief en ik, en hij heeft goed nieuws: ‘Dat euvel aan jouw auto is trouwens ook weer verholpen. Ik heb het net even gemaakt’. Ik vind dat heel fijn en zeg dat ook. Eigenlijk heeft hij wel een kopje koffie verdiend, en ik ook, want ik vind dat ik altijd wel ergens koffie voor verdien. Dus loop ik de keuken in en wil de theedoek pakken om de kopjes af te drogen. (Ja, wij doen dat nog heel ouderwets met de hand, want wij hebben geen vaatwasser. Maar dat terzijde). Vreemd, het haakje waar eerst de nieuwe theedoek hing-die met die perfecte blauwgroene kleur-  is leeg.’Het zal toch niet wáar zijn’, verzucht ik in mijzelf. ‘Waar is die theedoek gebleven die hier hing’ vraag ik even later boos. ‘O, dat ouwe ding? Die heb ik gebruikt voor het schoonmaken van het motorblok. Waardoor jouw auto het dus nu weer zo goed doet!’. Ik kijk hem vernietigend aan en start met mijn rant: ‘Die theedoek was niet oud, hij was nieuw, ik had hem speciaal bij een particulier gekocht, omdat hij in de perfecte blauwgroene kleur was, de enige die wij van die kleur in huis hadden, en nu is hij weg, en hij wordt nooit meer schoon, want motorolie en stof, dat loopt zelden goed af, BEN JE NOU HELEMAAL GEK GEWORDEN?’. Manlief kijkt mij meewarig aan en gilt terug:  Jeetje, het is maar een théedoek! Oud, nieuw, pfff…waar maak je je druk over. En bovendien, éen bonte was en hij is weer brandschoon’. Dat laatste was natuurlijk niet het geval. Iets met motorolie en stof….Maar ik hou me in als ik dat ontdek, want ‘zo is het, en helaas niet anders’…Grrrrr.

Het is weekend en we eten heerlijke roti, die Manlief -een ware Keukenprins- gemaakt heeft. De nog enigszins hete pan staat na afloop af te koelen op het keukenkastje, en we hebben allemaal een moe maar voldaan gevoel. Ik blijf nog even op om een film te kijken, maar dan is het bedtijd, en ga slapen. De volgende ochtend loop ik naar de koelkast om iets te pakken, als ik het kastje zie. Het aluminium is flink beschadigd op de plek waar eerder de pan stond. Ik zeg dit tegen mijn Hubby. Hij reageert nuchter: ‘Dat kan niet’. Ik zeg dat ik er toch echt naast sta, en het met eigen ogen zie. ‘O, wat gek. Nou ja, dat gaat er wel af hoor’, is de reactie. Dat is niet waar, want dat heb ik -als opruimfreak- natuurlijk meteen al geprobeerd. Het mooie glanzende wit van het kastje, dat is er niet meer. Maar weten jullie wat…..? Ik hou me in. Ik hou me stil. Ik laat de beschadiging voor wat ie is. En bedenk me net op tijd, wat er allemaal wél is. Dat ik een rij schone tanden heb; een auto die start en mij overal naartoe brengt; nog heel veel kleuren theedoeken in de kast, en een man die nooit te beroerd is om zijn handen uit de mouwen te steken, en eentje bovendien, die kan koken als een Surinaamse Kokkie.

En zo heeft dit ‘Wijze Mens’ toch wéer wat geleerd: Grattitude is the Attitude. Zo is het. En niet anders.

Niki X

Een nieuwe blog met een misleidende titel.
Het roept immers beelden op van tropische vergezichten, wuivende palmen, zon, zee, ligbedden en ontspanning.
En dat klopt; het was er allemaal! Behalve dat laatste….

Twee weken geleden besloot ik, dat ik wel weer eens een zalige stranddag had verdiend. Na een werk-weekend vol bonnetjes/administratie/belastingdienst- ellende, vond ik dat ik daar wel een beetje recht op had.

Onderweg ging het al mis. Ik parkeerde de auto langs de weg op een schaduwplekje. En bracht mijn make-up aan. Wat ik vooraf -gezien de zwemplannen- niet van plan was. Dat vergat ik echter, en dus ik ging enthousiast in de weer met eyeliner, lipstick en ook mascara…die niet waterproof was. Dom!

Eenmaal aangekomen moest ik entree betalen; dat is heel normaal op een betaald strand. Alleen ontdekte ik na 1 blik op mijn portemonnee, dat die nogal..euh..leeg was. Toen dit akkefietje eenmaal omslachtig opgelost was, vond ik dat ik ondanks lactose intolerante neigingen, best een Cafe Latte mocht. Maar de gloednieuwe barjongen -met de prachtigste kleur blauwe ogen ooit- wist niet hoe dit gemaakt moest worden…

Toen ook dit weer opgelost was, besloot ik om maar even naar het toilet te gaan. Moet tenslotte ook gebeuren. Er hing groot een nieuw bordje op de deur: ‘No paper towels in the toilet please!’. En toen ik een blik in de toiletpot wierp, moest ik constateren dat de voorgaande bezoeker goed kon lezen: Er lag geen toiletpaper in, maar wel een oude, vieze sigarettenpeuk…

Nog tijdens hetzelfde toiletbezoek en vóór het zwemmen, kwam ik er met een schok achter, dat mijn maandelijkse ongemak der menstruatie zich -net die dag- had aangediend. Ik hoopte nog op een wonder, dat de Rode Zee niet echt door zou zetten, maar iedere vrouw weet, dat dat meestal tevergeefse hoop is.
Hoeveel pech kan een mens hebben?

Heel veel, zo bleek al snel toen ik mijn strandtas opensloeg… Ik wilde mezelf net lekker op een ligbedje installeren, toen ik zag dat ik geen handdoek bij me had! Vergeten en thuis laten liggen. Heel slim, maar niet heus…
Een nabij gelegen massagesalon bood uitkomst, en even later lag ik dan eindelijk op mijn fluoroze leen-handdoek in de zon. Een zalige zwemtocht ruïneerde mijn nieuwe kapsel, maar dat had ik er graag voor over.

Toen ik even later in de spiegel keek, zag ik dat de non-waterproof mascara aardig voor me was geweest. Gelukkig! Totdat ik even later, weer terug op mijn ligbedje, een traanoog kreeg. Dat krijg ik ongeveer eens per jaar, en die dag was dus net -je raadt het al- vandaag. Als een vrouwelijke Alice Cooper bracht ik de rest van de uren door op het strand, de ruimschoots uitgelekte mascara wegdeppend met mijn zakdoek (om de leen-handdoek te sparen…)

Even later besloot ik maar te gaan pinnen; geen contant geld op een strand is reuze onhandig. Daar aangekomen zei de security-guard: De machine is leeg hoor, u moet geduld hebben….

Natuurlijk beste man, geduld te over na ruim 11,5 jr wonen op Curaçao!
Na een poos kon ik dan toch pinnen. Terug bij mijn bedje kreeg ik trek, en bestelde een soep. De serveerster  wist bij God niet welke soep er op de kaart stond, en ging het ‘even navragen’. Ze vergat daarna van mijn bestaan, en keerde nooit meer terug.

Hongerig bleef ik liggen, en ineens was het gedaan met de rust: Een leeggelopen cruiseschip bevolkte plots het hele strand!
Welja, gezellig, al die luid kakelende mensen, gillende kinderen, en groepen toeristen.

Net toen ik bedacht dat het lot mij wel heel ongunstig gezind was vandaag, lachte het geluk mij weer toe. Een aardige toeriste (uit Twente, zoiets schept meteen een band) bood mij haar ticket aan. Het was een ticket voor een gratis 10 minuten-massage, bij de masseuse van de fluoroze handdoek! De actie duurde tot 11.00. Hoe lief, ik greep de kans met beide handen aan.

Daar aangekomen keek de dame op de klok. 10.54. Ze zei nors: Te laat, de tijd is om. Ik zei dat ik het wel begreep, en bedankte haar weer voor de handdoek. Dat deed haar kennelijk besluiten om me toch te masseren. En ze ging door tot 11.10! Tegen het einde bleef ze een bepaald -pijnlijk- plekje in de nek masseren. Ik vroeg haar wat dat specifieke pijnpunt kon betekenen. Ze antwoordde: ‘O, dat is heel simpel mevrouw, dat is dé plek voor stress!’
Goh, écht….?!

Voor alle zekerheid besloot ik om het zekere voor het onzekere te nemen, en snel daarna naar huis te gaan. Waar alles weer lekker normaal & hectisch was… 😉

X Tropische groeten,

Niki